HISTORIA POWSTANIA I WYGLĄDU
15 stycznia 1976 r. podjęto decyzję o budowie Memoriału Wiecznej Chwały w miejscu masowych grobów żołnierzy radzieckich. Służby miejskie przy pomocy studentów zaangażowały się w likwidację dawnego cmentarza katolickiego.
29 października 1977 r., dla uczczenia 60. rocznicy Rewolucji Październikowej, w Łucku otwarto Memoriał Wiecznej Chwały. W otwarciu wzięli udział urzędnicy państwowi z Kijowa, lokalne radni obwodowe i miejskie, goście z Polski, autorzy projektu Wroński i Gniezdiłow, żołnierze łuckiego garnizonu i setki ludzi. Wieczny Płomień został specjalnie przywieziony z twierdzy w Brześciu (Białoruś) przez Bohatera ZSRR Zacepę. Wszystko odbywało się w duchu tamtych czasów, przy pochwałach dla wojska i partii, przy głośnych przemówieniach o pamięci, z żołnierskimi melodiami i hymnem ZSRR. Aby poczuć duch tamtych czasów, najlepiej przejrzeć kalendarium z dnia otwarcia:
Memoriał Wiecznej Chwały był niemal regularnym czworobokiem o powierzchni 7500 m2, co pozwalało pomieścić jednocześnie nawet kilka tysięcy zwiedzających. Centralne wejście do Memoriału znajduje się od strony północnej, obramowane dwoma pylonami. Po lewej stronie znajduje się rok „1941”, a po prawej „1945”. Obok duży prostokątny klomb, na którym przez całe lato kwitły czerwone róże podarowane przez polskich komunistów.
W centrum Memoriału znajduje się 40-metrowy obelisk, który widać z wielu punktów miasta. Do licowania użyto płyt z czarnego polerowanego granitu. Na górze złożono dwumetrowy, pokryty złotem order „Zwycięstwa”. Przed obeliskiem na cokole znajduje się 9-metrowa rzeźba z brązu przedstawiająca Chwałę, w której w lewej ręce znajduje się gałązka laurowa, a prawa ręka skierowana w górę. Nieco niżej jest Wieczny Płomień. Na bocznych ścianach podstawy obelisku znajdują się dwie płaskorzeźby: „Wyzwoliciele Łucka” i „Mściciele ludu”.
Wokół placu ze stelą na płytach umieszczone są nazwy sowieckich frontów, armii, korpusów, dywizji, oddziałów granicznych, partyzanckich, które znajdowały się na Wołyniu w 1941 r., w czasie niemieckiego ataku na ZSRR, oraz te, które atakowali wojska niemieckie na Wołyniu w 1944 roku.
Od obelisku jedna z alejek prowadzi do centralnej masowej mogiły. W tym miejscu stał kiedyś pierwszy sowiecki memoriał. Zwykli żołnierze wymieniani są z imienia, a bohaterowie ZSRR mają swoje osobne tablice, wśród nich: Tarasow, Koniakin, Komok, Putincew, Trunkin, Morozow, Stolarczuk, Senator. W środku tego masowego grobu znajduje się rzeźba rannego żołnierza.
Po zachodniej stronie Miejsca Pamięci, gdzie znajdowały się najstarsze katolickie pochówki, znajduje się ściana żałobna z tablicami wsi zniszczonych w czasie wojny. Uwagę zwraca płaskorzeźba „Klątwa faszyzmu”.
Około 300 grobów pozostawiono w północno-wschodniej części Memoriału, w pobliżu masowych grobów. Tu pochowani żołnierze radzieccy, którzy zginęli po wojnie, ich rodziny, a także niektórze cywili. Wykonano dla nich pomniki tego samego typu. Część tych grobów symboliczna i niema pod nimi ciał.
Do początku lat 2000-tych Memoriał wiecznej chwały był w prawie takiej samej formie, w jakiej został zaprojektowany i zbudowany w 1977 roku.